زبان عامل پيوند با ديگران، پيام دادن و گفت وگو است. اكنون اگر از شما بپرسند »چند زبان داريم«؟ جواب خواهيد داد:» خب معلوم است يک زبان. «امّا با كمی تأمّل، درمی یابیم كه از راه های ديگر هم مي توانيم پيام بدهيم و با ديگران سخن بگوييم. ما افزون بر اين زبان، يعنی زبانی كه با آن حرف مي زنيم، زبان های ديگری هم داريم؛ مثلاً وقتی از دور يكی از دوستانمان را می بينيم و برايش دست تكان مي دهيم، درواقع، بی آنكه سخنی بر زبان آوريم، با او ارتباط برقرار می كنيم، سلام مي كنيم و احوالش را مي پرسيم.
هنگامی كه مُبصِر كلاس انگشتش را روی لب و بينی اش می گذارد، درواقع، به دانش آموزان يادآوری مي كند كه ساكت باشند و نظم كلاس را برهم نزنند.
به كمک ديگر اعضای بدن هم مي توانيم پيامی را به ديگران بفهمانيم؛ مثل حركتِ سر، چشم، ابرو و... ؛ به اين زبان ها »زبان های بدن« می گويند.
بنابراين، اگر زبان های بدن خود را خوب بشناسيم و به موقع آنها را به كار بگيريم، با ديگران ارتباط مؤثّرتر خواهيم داشت.